toplumla iyi geçinen biriyim

Ona yine de "sen de gelir misin?" demeyeceğim. Ağzımdan bu çıkmayacak. Sana, seni içeren istekli bir soru cümlesi yönelteceğimi mi sandın? Ayağa kalkıyorum yavaşça, ellerimle yolu göstererek, kaşlarımı hafif kaldırıp, başımı hafif eğip (gözler hala kısık tabi ki amk) "gidelim?" şeklinde bi hareket yapıyorum. istek değil yol gösteriyorum. Kadınların en ihtiyacı olan şeylerden biridir. Hayatları baskılanma, sorgulama ve detaylara takılmakla geçer, yeni sorulardan nefret ederler, özellikle soru kendilerinin değilse. Sonrasında bir elimi yavaşça ona doğru uzatıyorum, tebessümle. Gözlerinin önündeki ellerim zaten güzeldir, muntazamdır. Bu çok "sembolik" bir an. Bunu bilerek tasarladım. Böyle olmalı. Çünkü o an ben bir heykelim, bir sanat eseriyim. Bir anlam ifade ediyorum, bir anlatımım var. Seneler sonra beni hatırladığında aklında bu tiyatral sahnem kalacak, neyi unutursa unutsun. Yaptığım taktanlıklara rağmen, sırf bu tiyatrallık ona beni fantastik bir sembol olarak hatırlatacak. "her şeye rağmen iyiydi be" diyecek.