hayat hikayemi anlatacağım

neyse babam 2 yıl sonra geri döndüğünde yanına ve "o" eve hiç gitmek istememiştim fakat aşiretler arası kan davası çıkmasın diye annem zorla geri gönderilmişti fakat i dayım buna tamamiyle karşı olmasına rağmen dinlenmemişti. neyse geri döndük o lanet eve ve annem yine ölümüne çalışıyordu. o sıralar hamamböceklerinden nefret ettim ev büyük olduğu için her yerdeydiler dıbına kodugumun yaratıkları bu gün nerede hamamböceği görsem öldürmeden duramam. bu sırada küçüklüğümün en kötü olayı yaşandı. irfan dayım eve alıp beslediği 3-5 evsiz tarafından bıçaklanmış. cebinde olan toplam parası ise 9 tane 1000 liradı. (çoğunuz bilmez bilmeyenler googleden aratın o parayı.) çünkü bütün parasını yine o evsizlere yemek ve kıyafet almak için harcamıştı. cebindeki parayı esirgemezdi. evden apar topar çıktık direk mersine gittik. şansımıza (ya da şanssızlığımıza) dayımın son anlarına denk geldik miras olarak bana bıraktığı kahverengi gözlüğünden başka hiçbirşey yoktu öldüğünde. hiçbir zaman o kadar ağlamadım o zamanlar hayatımda en sevdiğim insandı irfan dayım gözlerimin önünde gömüldükten sonra gece yarısına kadar mezarı başında durdum. neyse beyler ben akşama doğru yazarım duygulandım. şimdi bile o kahverengi gözlüğünün iki camı ve sylvesterli silgisini yanımda taşırım