hayat hikayemi anlatacağım

i dayımı ben de çok severdim neyse o günden itibaren her hafta annemle mektuplaştılar aylık ziyaretine gidiyorduk. plastik boncuk gibi olan küçük şeylerden anneme çanta ve cüzdan yapmıştı annem çok sevinmiş fakat yaşadıkları yüzünden sevincini yansıtamıyordu. ablalarımın öldüğünü söyleyince 2side ağlamışlardı dakikalarca gözümün önünden oradaki polis beni dışarı çıkarmıştı etkilenmim diye. neyse git gel iyice bağlanmıştım i dayıma hapishaneden çıktığında çok sevinmiştim. tabi sevinmeye fırsat kalmadan kötü olayların devamı gelmişti. babam bir hostesle evden kaçmıştı ve onu bir daha 2 yıl boyunca görmedik ilk aylar aynı evde kaldık fakat baba tarafının baskılarının artması yüzünden irfan dayım bizi yanına almıştı. 5 yaşında bana el yazısı yazmayı ve okumayı öğretti. o sıralar ahmet kayanın bir sürü şarkısını da ezberlemiştim fakat dayımın en sevdiği şarkısı "sürüler içinde sürmeli koyun" şarkısıydı. bu arada tarafsız bakın sağcılar dayım adam gibi adamdı her gün evsizlere yardım eder parasını neredeyse hiç kendisi için harcamazdı sürekli bizi mutlu etmek için hediyeler alır yapmadığı iş olmazdı.