yok artık bu kadarda olmaz

evimizde ilk gecemizi geçirdik panpalar
öğrenci evi gibisi yok amk
hele bide kafa elemanlar olursa tadından yenmez
neyse ertesi gün oldu cerene mesaj attım gelicek misin diye
bu arada bilerek uğramadım izmitteyken cerene ailesi falan şüphelenmesin birde annemi bırakıp hemen çıktım zaten
neyse ceren mesaj atmadı
aradım görmemişim falan dedi
ama ben anlamıştım birşey vardı
ama ne?
neyse hiç sesimi çıkarmdım
ertesi gün oldu sabah 10 falan
ceren- alo prado
prado- efendim
ceren- ben geleyim diyorum bi konuşmamız gerekiyo
prado- gel tabi
ceren- tamam 11 arabasına binicem
prado- tamam bekliyorum

beyler cerenin arabadan haberi yoktu süpriz yapıcaktım ona
çok heyecanlıydım
ulan yaklaşık 3 aydır falan görmüyodum
vay amk çok özlemiştim lan
neyse beyler ceren geldi
arabayı falan gördü sevindi gibi yaptı ama belliydi başka birşeye kafası takılıydı
neyse oturduk bi cafeye

ceren- prado benim sana bişey söylemem gerekiyo
prado- ne oldu bebeğim söyle
ceren- ya şey ben yaa.. (lafını bölüyorum burda tam) (lafını bölüp öpüyorum çok özlemiştim böyle arada mallıkalrım vardır beyler * )
prado- şimdi devam et * (bu arada ben öpünce karşılık vermedi beyler sadece geri çekilmemi bekledi)
ceren- prado çok özür dilerim
prado- neden özür diliyosun bebeğim ya
ceren- ben artık yapamıyorum yani olmuyor
prado- neyi yapamıyosun ya ne olmuyor (bu sırada kan akışım hızlanıyor beynime birden fazla bıçak batmaya başlıyor)
ceren- bitirmemiz lazım, ben başka birisiyle konuşuyorum
prado- ne? nediyosun sen ya? kim ne konuşuyosun ceren ne dedğinin farkında mısın lan
ceren- özür dilerim gerçekten ama artık bişey hissetmiyorum sana karşı
prado-... (yıkıldım beyler. tek kelimeyle yıkıldım)