yok artık bu kadarda olmaz

neyse hızlandırıyorum. çok geçmiyor tabii ki 1.5 ay sonra hayat bana ilk tokadını vuruyor. cuma gecesi koyuyorum kafamı yastığa sabah uyandığımda ilk işim esenlere gitmek olacak. çünkü bayram tatili için memlekete gidicem. neyse uyuyacam ama heycan var amk. çünkü özlemişim memleketi ailemi. arkadaşlarımı dostlarımı yakınlarımı herkesi özlemişim marketinden tut fırınına kadar amk. en çok anamı özlemişim sonra babamı. ah ulan istanbul diyorum. saat gece 1 sularında telefonum çalıyor. hayrola diye bakıyorum ki annem. beyler hayatımda belkide ilk defa saat 11 den sonra annem beni arıyor. o kadar sıradışı bir durum yani benim için. anlıyorum bi şey oldu. telefonu açmadan önce bismillah çekiyorum o an içime öyle bi acı oturuyor ki telefonu açmadan önce sanki açtıktan sonra duyacaklarımı tahmin edermiş gibi.