tesadüflere inanır mısınız ben pek inanmam

Bütün hafta boyu umut ve ecenin cilveleşmelerine şahit olmuştum. Ha bi de 3 gün önce artık eve dönmüştüm. Emel şüphelenebilirdi iyice. Bu yüzden de dönmüştüm işte. Emele de bende kalmasını söyledim, gözümde tütüyodu açıkçası. Evde olmadığım bütün zamanlar umutlaydı. Evde olduğum tüm zaman ise emelleydi. Sanki evlendik de balayımızdayız. Bugün tekrar buluşucaktı ece ve umut. Bu sefer farklı bi yerde olucaktı. Evde sonucu bekliyodum. Saatler geçti ve sonunda çaldı telefonum. Heyecanla açtım:
-Alo
-Kanka 5 dakikaya ordayım sizin sokaktaki cafeye gel.
-Tamam, dedim ve hemen üzerime bi şeyler giydim. Emele haber verip indim cafeye. Umutta gelmişti zaten. Geçtik:
-Anlat bakalım neler oldu
-Anlatıyım anlatıyım. Bak şimdi ilk giden ben oldum. o da geldi bi 5 dakika kadar sonra. Oturduk konuşmaya başladık havadan sudan yine. iki eski dost gibiydik. Sanki yıllar boyu yüz vermeyen o değilmiş gibi. Oturalı bayağı olmuştu, bi anlık dikkatim koluna gitti. Morluklar doluydu, şaşırdım.