korkudan kahve falıma bakamadı olaylar gelişti

yol biraz uzun gibiydi, terlesem de buraya çöküp kalsamda kararlıydım devam ediyordum. ufak bir köye daha geldim. buradaki insanlar evlerindeydi. yalnız beni görünce pek insancıl olarak yaklaşmadılar. açıkcası o tiple ben de kendimi görsem yüzüme dahi bakmazdım. bitik bir haldeydim. köyde bir yaşlı amcayla karşılaştım. selam verdim öncelikle halini hatrını sordum. iyiyiz be evladım... biraz daha konuştuktan sonra sen kimsin kimlerdensin nereye böyle dedi. amcaya anlayacağı dilden işte kafamı dinlemeye temiz hava almaya geldim gibi cümleler kurdum. adam açmısın uzaktan gelmişsin bir şeyler ikram edeyim diyerekten evine davet etti. hazırladığı çorbadan içtik. benden bir şey dememi bekliyor gibiydi. amca dedim şu köyü bildin mi? Evet biliyorum evladım diye cevapladı. Ne işin var orayla? Amca ben orda kalıyordum. Köy halkı bana yardım etti, beni iyi ağırladılar filan. Evladım dedi orası 50 yıldır kullanılmıyor. hatta o köyün orada olduğunu bile çok kişi bilmez. şaşırmıştım acaba dalga mı geçiyor yoksa ben mi yanlış tarif ettim. tekrarladım evet orası diyordu. neden niye kullanılmıyor diye sordum şaşkınlıkla. tam hatırlamıyorum ama bir 100 seneye yakın... bir an sustu.