korkudan kahve falıma bakamadı olaylar gelişti

O parlayan dolaba bakmamaya çalışıyordum. Ben korktukça daha çok gülüyor, eğleniyorlardı. Hastaneden dışarı çıkmalıydım. Koşar adımla kaçmaya başladım. Dua, ayet, aklıma ne gelirse sayıklıyorum. ardı arkası kesilmeyecek şekilde tekrarlıyorum. Her tekrarladığımda bir güç tekrar bana vuruyor. ama öyle aşırı şekilde değil dalga geçer şekilde... Merdivenlerden hızlı adımlarla inmeye başlıyorum. önümü de görmüyorum ama korkunun ecele fayfası yok dercesine hızlıca inmeye devam ediyorum. in in bitmiyor merdivenler. Normal bir hastanenin katları olur ama ben sadece merdiven iniyorum. indikçe, duvarlarda çatlamalar, çıtırtılar gerçekleşiyor. pek göremesemde anlıyorum seslerden, toz duman yayılıyor arada... Uzun süre o merdivenleri takip ettiğimde karşıma tek bir kapı çıkıyor. Kapı geniş ve demir gibi. Kapının kitli olması düşüncesine aldırış etmeden kapıya yöneliyorum. ilk başta o heyecan ile açmaya çalışıyorum ama açılmıyor. terlemeye başladığımı farkediyorum o an. bir de öyle hızlı terliyorumki saniyeler içinde üstüm başım sırılsıklam oluyor. birkaç deneme sonrasında kapıyı açabiliyorum. sanki o zorluğu gösteren kapı gitmiş yerine rahatlıkla açılabilecek bir kapı gelmiş. korkumdan dolayı açamadığımı farkediyorum, aslında. hızlı adımlarla dışarı çıkıyorum. Normalde hastaneyi tam olarak görememiştim ama normal bir hastane yerleşime yakın yapılır dimi dıbınakoyim. sadece bir kaç sokak ışığı yanıyor. etrafta hastaneden başka bir betonarme yapı yok. sadece hastane... arkamı dönüp hastaneye bakıyorum hastanenin duvarları kapkara olmuş üzerinde dikenli sarmaşıklar...