pederden yediğimiz dayakları yazıyoruz beyler

sene 2005, izmirin eskifoça ilçesinde yaşıyoruz. evimizin karşısı hemen deniz. o zamanlar seçimler yaklaşmıştı ve belediyeler çalıştıklarını kanıtlamak için bizim evin önündeki sahile yeni iskeleler yapmışlardı. iskeleler büyük t harfi şeklindeydi. iskeledeyim böyle millet atlıyor falan, o zamanlarda benim çocukluk aşkım, selen adında bi kız var. bi baktım bu geliyor. ben tabi napacağımı şaşırdım konuştuk falan, herkes atlıyor bende gerileyimde bi balıklama atlayayım dedim. güya kıza hava atıcaz çocukluk işte. iskele büyük t harfinde, ben t harfinin üstünün solundayım. bir adım geriye attım iki attım üç derken dördüncü adımı boşa attım, o anda arkamı döndüm, iskele yeni yapılmış olduğu için sertti ve denize düşerken tüm sırtımı boylu boyunca çizdi, çizik sırtla da tuzlu suya düştüm.

acının nirvanalarındayım, kıza rezil rüsva olmuşum, ağlıyorum falan herkesin içinde. oradan 17-18 yaşında halk kahramanı tabir ettiğimiz abilerden birisi geldi, "gel abicim seni zütüreyim ben evine" nidalarıyla. ben eve gitmek istemiyorum, babam gibecek şaftımı biliyorum. ibino zorla eve zütürttü beni. kapıyı açtım, annem "heh noldu yine" dedi, arkamı dönmemle çığlık atması bir oldu. sırt kanlar içinde, babam gördü sağlam bi kaydı bana önce, sonra aldı eline kolonyayı. kapanmamış açık yaraya bi kolonya döküyor, bi sinirden kafama-sırtıma vuruyor, aynı anda söyleniyordu. bense salya sümük ağlıyorum hala ... ne günlerdi ulan

not : babam kral adamdır, idolümdür. ölümüne severim.