herşey 2006 yazında başladı

duvardan atladım
mezarlığın dışında ki yan yola kadar koştum, oradan da eve doğru. ama öyle bir koşuyorum ki sanki bacaklarım benim değil. kulağımda birileri durmadan kuffar, kuffar,kuffar, kuffar... diyip duruyor, beynim patlayacak gibi. eve geldim hemen bahçeye girdim, kuzen orada bekliyor, sigara içiyor, suratta bir sırıtma.
o an bir rahatladım zaten, yüzüm ısınmaya başladı. leeyn neden koşuyorsun falan gülüyor bu. bıraktım amk, yarın alacaz tesbihi falan dedim lafı geçiştirdim. bu biraz daha korktun mu bu suratın rengi bembeyaz var falan üstüme geldi. nedense bişey konuşmak gelmedi içimden.
gittik yattağa yattık. yer döşeğinde yatıyoruz orada. zaten insan çok herkese yatak düşmez, ben kuzenle yatıyorum. bu direk sızdı. benim kulağımda hala ayn sesler, baykuşun gözleri.