korkudan kahve falıma bakamadı olaylar gelişti

Benim zorla karanlığın içine çekildiğiminden söz etti. Aslında ilk başta yaşananların karanlık olduğunu daha sonra ise bana yardım edenlerin olduğunu söyledi. Kim olabilirdi onlar. Yine senin gibi bu karanlık içinde kalanlar. Onlar çıkmayı başaramadı nedeni bedenlerine ait parçaların hala acı çektiğinden dolayı olduğunu söyledi. Bunu duyunca aklıma apo ve babası geldi. Ben de yaşananlarından kısaca bahsettim. Olabilir dedi ama net bilgi yoktu. Bedenim bu belirli uzaklığa dayanamamıştı herhaldeki yine makinelerdeki ses artmaya başlamıştı. Bana senin gitmen gerek, tekrar geldiğinde nasıl bununla baş edeceğini anlatacağımından söz etti. Bunu kabullenircesine tekrar hızlıca bedenime döndüm. Hemşireler filan ayaklanmıştı ama geri döndüğümde tekrar bedenim normal haline dönmüştü. Annemler de koridorda uyuya kalmış farketmediler bile… Böyle olması daha iyiydi. Bu durumu aşabilmek olmak birazda olsa beni mutlu ediyordu. Tekrar ne zaman o cismin yanına gideceğimi bilmiyorum ama vücudumun toparlanmasını beklemeliydim. Bu yüzden normal insanlara göre 2 gün bana daha kısa süre gibi gelen süre zarfında vücudumun yanından ayrılmadım. Arada annem babam şişik gözler ile beni izliyorlardı, arada hemşireler geliyor kontrol ediyordu, yeri geldiğinde doktorlarda rutin kontrol yapıyorlardı. Durumumum stabil olduğunu net sonuç için sadece beklemeniz gerek diyorlardı…