ne kadar boktan bi dunya

saatler geçmek bişmiyordu yanında, susmuş oturuyorduk öylece,2 kahve 4 dal sigara içmiştik,bu bizim ilk buluşmamızdı ve ben konuşamıyordum. öylece izlemek istedim onu.bir kadında asla göremeyeceğim bir ışık vardı üzerinde,o anlarda ne sistem ne yan masadaki alkollü kız nede ölen çocuklar umrumdaydı.o kafede sadece o ve ben vardık sanki. kalabalık azalıyordu.iki kahve daha söyledik, hiç birşey yokken, yani bir anda 'seni seviyorum'diye bir şey çıktı ağzımdan, sanki ruhumu, kalbimi ve beynimi kontrol edemiyordum.bir anda kafasını kaldırdı ve şaşkın bir ifadeyle yüzüme baktı.ben ise sigaramı yakmakla meşguldüm, aslında o anlarda beynimden binlerce şey geçiyordu.o kadar heycanlıydım ki ne diyecek diye düşünmekten beynimin yorulduğunu fark ettim, sadece bende dedi.
işte bu kelime benim için sonun başlangıcıydı.