inci itiraf

ağlama duvarına gittim ağlayamadım. bütün insanlara eşit yaklaşmaya başladım. artık dilencilere inanmıyorum dahası nefret ediyorum bunun sebebi geçenlerde beni sıkıştıran suriyeli picler. bide sıkıldıkça burayı okuyup stres atıyorum. şu yalnızlık depresyonundan da kurtuldum artık ne kadar etik bilemiyorum ama bunu babası çaresiz bir hastalığa yakalanan babasını gördükten sonra başardım, ne biliyım başkalarının acılarını kullanarak motive olmak pek doğru değil sanırım belki normal bir durumdur yine de kabullenemiyorum. cuma akşamı arabamın tekerleklerini patlatmışlar kim benden ne ister bilemiyorum polisten de ses çıkmadı okuldan ve oradakileri anlatmaya gerek yok zaten her geçen gün daha fazla iğreniyorum onlardan resmen ucube sıfatını yaşıyor amuğa koduklarım.