inci itiraf

ayrıldık... ama ayrıldığımız için ağlamadım,,, ben ayrıldım bitmesini istedim ve bitti... ilk bir iki ay her şey gayet yolundaydı hiç bir sıkıntı yoktu geziyor tozuyor keyfime bakıyordum hovardalık yapıp maçlara gidiyor, nerede it kopuk görüşmediğim arkadaşım varsa görüşmeye başlamış hayatımın daha yaşanılabilir bir hala geldiğini düşünüyordum ama,,, zaman geçtikçe allahım içeride bir özlem bir ekgiblik hissediyorum afakanlar basıyor sıtkım sıyrılıyor ve her allahın günü içerek geçirmeye başlıyorum,,, ha ağlamak kısmı,,, ona yaptığım haksızlıklar geliyor gözümün önüne, tartışmalarımız, onun benim için yapmaya çelıştıkları ve benim tavırlarım geliyor aklıma hüngür hüngür ağlıyorum lan valla bak... çok pişman oldum ayrıldığım için değil ama olmayacak yürümeyecek bir ilişkiydi zaten sonunda evlilik olsa dahi muhakkak boşanma ile son bulacaktı,,, benim ağlama sebebim o kadar iyi bir insanı nasıl bu kadar üzdüm bu kadar ağlattım diyeydi,,, beden benim bedenim göz yaşları benim benden akıyor ama aklımda o var, beynimin içine girmiş olanı biteni benimle konuşuyor ona yaptıklarımı bana bir bir anlatıyor ve ne kadar çok ağlattığımı ne kadar çok üzdüğümü söylüyor,,, hıçkıra hıçkıra ağladım tabi bu anormal durumu yaşadığım her an...

tavsiyem şudur,,, sakın ola ki ilişkide bir birinize kız olsun erkek olsun fark etmez, her zaman adil olun her zaman yapıcı olun ilerlemese de bitse de güzel bitirin,,, pişman olacağınız laflar sözler etmeyin,,, gelir bulur günün birinde vicdan sahibi biriyseniz...