14 şubat sevişme hikayem

bence birisiyle içindekileri anlatmak amaçlı bir konuşma yapmaktan zoru nedir bilir misiniz panpalar, ortamı yaratmak. kesinlikle bu daha zordur. çünkü ne kadar "çok düşünme git yap" desek de; özenerek kendinizi hazırladığınız bir konuşmanın, karşınızdaki insanın ruh hali yüzünden beklediğinizden, olabileceğinden daha düşük ya da direk olumsuz bir tepkiyle karşılaşıp tak olmasını kimse istemez. evet bu da önemliydi, kızın o günkü ruh hali. "bilim adamlarının araştırmalarına göre... ", "bir yerde okumuştum panpa... " vs. klişe bir girişle bu kavramı açıklamayacağım, kendimizden de bildiğimiz üzere içinde bulunduğumuz ruh hali her şeyimizi etkileyebilir. önümüze gelen bir fırsatı kaçırmamıza sebep olabilir. arkaünü açıp bekleyen bir karıyı gibmememize sebep olabilir (yersen).

bu yüzden genelde her allahın günü kendi günüymüşçesine neşeli, mutlu olan ablamızı o gün ceset gibi bulmam kimin cenabetliğiydi acaba beyler? hanginiz lan söyleyin sevgi koduklarım. evet o gün geldi, cesaretimi topladım konuşacağım dedim; ama kız pestili çıkmış bir halde geldi kursa, tam karşıma.

biraz önce de dediğim gibi ortamı yaratmak kızın ruh haliyle orantılıydı ve cenabetliğimin müthiş sol ayağıylan yapıştırmışçasına varolan gücüyle o ortamı o gün yaratamazdım. bu yüzden konuşmamı bir gün sonrasına ertelemeye karar verdim.