fahriye abla fantezisi anlatıyorum olay gerçek

part 31: sana ihtiyacım var

benim bu pgibolojimin de üzerinden rahat bir 2 sene filan geçti. her otuzbirimde aklıma ferre yıldızları filan değil yeşim abla geliyordu. bazen arasam filan diyordum ama yapmadım. bu sıralar arasıra haber alabileceğim kaynaklardan haberini alıyordum. mutsuzdu. herkes bişeyler anlatıyordu, her biri bişeyleri değiştiriyordu ama kesin olan bir şey, mutsuz olduğuydu.

kocasının memurmuş, biraz da o gazla apar topar vermişler. ama artık memur değilmiş, bir dükkan açmış bilmem ne, durumları iyiymiş, eskisinden daha iyiymiş ama mutsuzmuş. nedenini bir türlü öğrenemedim ama mutsuzmuş işte, orasını herkes haberinin sonuna ekliyordu.

birgün akşam, evde çalışıyorum, elimde ağır bir kitap var. yetiştirmem lazım, geç kalmışım filan. telefonum acı acı çaldı. gerçi acı filan değildi lan, işte polifonikti, hangi melodiyi ayarladıysam oydu çalan, acı filan değildi. tanımadığım bir numara. açtım ses yok, bir iki saniye sonra kapandı. peşine düşmedim, işim olmasa en azından bir yoklardım ama önemsemedim. saat geç oldu, yattım.

sabah kalktım, bir mesaj. o tanımadığım numaradan. gece ben yattıktan sonra mı gelmiş önce mi bilmiyorum ama gece gelmiş ve ben görmemişim.

mesaj kısa: “sana ihtiyacım var. ben yeşim”.