yıl 1999 beyler istanbulda gece vakti yürüyorum

neyse aysu özellikle çocuğumuzu kaybettikten sonra iyice depresyona girdi. ben geceleri taksiye çıkıyordum gündüzleri part-time bi fabrikada çalışıyordum okul olmadığı zamanlar. anam gibiliyordu anlayacağınız. bir gün sabaha karşı eve geldiğimde yerde yatıyordu aysu. bütün antidepresan haplarını içmiş. ambulans çağırdım hemen ama nafile kurtarılamadı. bi kez daha yıkıldı hayatım. aysu'nun ailesi beni suçladı dava bile ettiler. haklılardı da hapse atsaydılar da gıkım çıkmazdı çünkü hayatını mahfettim kızın. hala kendimi suçlarım. neyse çaresiz ailemin yanına döndüm. mal mal hem okuyup hem çalışmaya devam ettim... hayatım gibilmişti.

işte bu gibik hayat yüzünden belki de bir arayış içersindeydim. gözümü kararttım tek başıma yapacaktım bu işi. eğer o kadın bu anahtarı bana verdiyse bunun bir anlamı vardı. amk ben ne bileyim işin şililere kadar uzanacağını...