yıl 1999 beyler istanbulda gece vakti yürüyorum

nasıl yani kim bekliyor? nerden tanıyorlar beni? nasıl filan soruları art arda dizerken sayid tüm soruları ağzıma tıkıştırıp "bak dedi sana ne cevap verirsem vereyim her cevap yeni sorular doğuracak. sadece sabret her şeyi öğreneceksin" dedi. amk meraktan, korkudan, endişeden çıldırıyordum. o an ölmek istedim amk. bne böyle bir mevzunun içinde olmak istemiyordum. giberim lan dedim. bildiğin korkudan 3,5 atıyordum. tek güvencem bu tunuslu elemandı. ona güveniyordum sadece. neyse amk 3er kişilik 4-5 gruplu Asker tel örgülerden içeri girip herkesi dışarı dışarı çıkardı. bunun rutin olduğunu elemanların yüz ifadesinden anlıyordum. o an buranın bir hapishane ve şu an havalandırmada olduğumuzu düşündüm. tunuslu elemanla birlikte çıkışa doğru ilerledik. said çıktı tam ben çıkacakken yine aynı kadın asker eliyle beni durdurup bir şeyler söyledi. direk saide baktım. o çoktan gitmişti. sırtına silah dayalı bir adam bana ne kadar yardım edebilirdi ki? o yerde yapayalnız kalmıştım amk. ulan işkence miydi bu? yaptığım günahların cezasını mı ödüyordum? neydi amk bu? hiçbir gib anlamıyordum!