psikoloji içeren bir hikaye

Sinirlerim gerilmeye başladı,

-“Melek bak sana açık olacağım, ben seni tanımak isterken tek bir amacım vardı güzel, mutlu bir ilişkiye başlamak ama seninle anlaşamıyoruz. Yani taktığın şeyler bana hiç mantıklı gelmiyor, çocuk gibi davranıyorsun içinde bulunduğun karmaşıklığı göre biliyorum ama bu durumda ilerisi için mutlu olamayacağız. Kalbini kırmak istemezdim”

-“Kendinde hiç hata görmüyorsun değil mi?”

-“Elbette hatalarım olmuştur söylemek istersen dinlerim.”

-“Çok bencil bir insansın, her şeyi kendinin bildiğine inanıyorsun, tanıştığımız ilk günden beri sürekli beni yönlendirmeye çalışıyorsun, hedeflerden planlardan bahsediyorsun ama benim böyle bir hedefim yok, sen herkesi kendin gibi mi sanıyorsun?”

Haklı olduğunu biliyorum, ilk duyduğumda da çok şaşırmıştım sahiden bir insanın hiç hedefinin olmaması normal midir? Şuan da bile bana anormal geliyor. Üstüne çok gitmiştim farkında olmasam da bunu söyleyince daha iyi gördüm ama bu konuda hala haklı sebeplerim olduğuna inanıyorum.

-“Haklısın Melek, bu konuda hata etmişimdir kabul ediyorum ama keşke en başından söylemiş olsaydın daha ölçülü davranırdım.”

-“Umarım ikimiz de hatalarımızdan ders çıkarırız ve bundan sonra daha dikkatli oluruz.”

Bundan sonra?