psikoloji içeren bir hikaye

Gece 3 oldu artık parmaklarım ağırmaya başladı, normal bir gecede sabahlamak uykusuz kalmak beni etkilemeyecek ancak o kadar çok sıkıldım ki uyku bastırdı, ciddi anlamda çok sıkıldım.

-“Canım ben uyumaya gidiyorum.”

-“Lütfen çıkma.”

-“Senin anlatmak istediğin bir problemin mi var? Eğer böyle bir şey varsa konuşalım.”

-“Hayır, ne problemim olsun ki”.

-“Bilmem belki anlatmak istediğin ama anlatamadığın bir şeydir.”

-“Hayır, yok sadece konuşalım istiyorum.”

-“Artık konuşacak bir şey bulamıyorum değinmediğimiz bir şey kaldı mı? Hem artık çok geç oldu.”

-“Ne olmuş çok geç olduysa, ben istiyorum diye uyumasan ne olur?”

-“Bir şey olmaz ama yarın bayram, sabah namaza gidilecek bütün gün misafirlerle uğraşacağız, eğer bir derdin yada gerçekten paylaşacağın bir şey varsa sabahlayalım,
istediğin saate kadar konuşalım ama yoksa uyumamız gerekiyor.”

-“Bir şey konuşmak için illaki bir problem mi olması lazım?”

-“Yine söylüyorum hayır ama yarın sıradan bir gün değil, yarın akşam sabahlarız.”

-“Hayır, bu akşam sabahlayalım.”

Şimdi soruyorum size problem bende mi? Bu inatlaşmanın nedeni ne olabilir? Böyle bir inat mantık işimi?