içimi dökücem amk yeter artık

tüm gücümle koştum koştum koştum aslında sakindim cocuğa zarar vermeyi düşünürken bile ama koşarken alevlenmiştim çocukla aramda bi kaç adım var ( cocukbenim aksi yönüme koşuyo ) cocuğu ezip geçmeyi planlıyodum yandan neyse aga ben bu bikaç adımı ataracakken bana doğru koşan birisini gördüm ama ümürsamadım çünkü o an aklımdaki tek şeydi cocuğa zarar vermek
neyse aga her adımda biraz daha yaklaşıyordum derken az önce koşarken gözüme takılan cocuk üstüme atlamıştı beraber yuvarlandık yerde derken kafamı taşa carptım çok çok çok sinirlendim gözlerimi açtım beni düşüren cocuğu aradım ahmet yanımda yerde duruyo hiç düşünmezdim ahmetten böyle bişeyi aslında daha deminki öfkem kırgınlıkla bir olmuştu saldırıcak yer arıyodum
kalktım yerden hemen harmandan çıktım daha doğrusu kaçtım kaçtım çünkü sinirlenince ağlayan tiplerdendim ağlamam için beni sinerlendirenden hıncımı almam gerekti dayak da yiyecek olsam vurmak zorundaydım ama ahmete vuramazdım ..neyse konumuza dönelim herkezin içinde ağlamamam için kaçtım koşa koşa kırana çıktım çünkü sessizliğe ihtiyacım vardı kimseyi görmek istemiyordum
... vardım kırana oturdum attım kendimi çimlerin üstüne gölerimden bi kaç damla yaş aktı sonra kendimi sıkabildiğim kadar sıktım ağlamamak için başarılıda olmuştum o gün akşama kadar orada durdum akşam ormanlık alan olduğu için kurt un filan gelebileceği ihtimalinden korktum indim eve çaldım kapıyı babannem açtı selam verdim girdim içeri ahmet içerde koltuğun üstünde oturuyodu beni görünce bi ayaklandı
onu görünce tekrar sinirlerim tepeme çıktı babannme hıramı dedmlerde unutmuşum dedim sonra kimseyi duymadan hemen hızlıca cıktım köyün içine doğru koşmaya başladım