1. 376.
    +3
    Ayağa kalktı, ben oturduğum yerde kalakaldım. Hem ayağa kalkıp veda mı edecektim? Boynuna mı sarılacaktım son bir kere öpecek miydim? Gitme mi diyecektim? Bunlardan birini yapabilecek yüreğim olsaydı zaten bir ömür Ece’nin ellerini hiç bırakmazdım. Keşke böyle olmasaydı, keşke böyle biri olmasaydım, keşke buna mecbur kalmasaydım…
    Diyebileceğim hiçbir şeyim yoktu sadece ardından bakmakta yetinecektim. Ece gideceği sırada bir şey söyledi bu söz aslında benim mecburiyet olarak gördüğüm durumu hayatım boyunca en güzel niteleyen cümle oldu.

    -“Senin için gerçekten üzülüyorum sen hiçbir zaman mutlu olmayı istemedin ki çünkü sen acı ile besleniyorsun.”
    ···
    1. 1.
      0
      Niye biraktin lan kizi kevaşe
      ···
   tümünü göster