psikoloji içeren bir hikaye

ilk yılın sonlarına doğruydu artık Ece’de bıkmıştı bu durumdan sorunları vardı bendne kaynaklı bir sürü derdi vardı çözüm bekleyen çözümün ondan kaçtığı dertler. telefonda ne zaman konuşsak sürekli ağlıyordu, bir ara hayatımda başka birinin olup olmadığını sordu iyice dengemizi kaybetiştim ben farklı bir dünyadaydım o farklı bir dünyada kıskandı kızdı küstü ama bende bunlara da kayıtsız kaldım. böyle olduğumuz her an kendimden de hayatımdan da içimde ki nefrettende buna mecbur kalmamdan da nefret ettim ben nefret ettikçe nefretim biraz daha beslendi biraz daha büyüdü sorunlar daha da büyüdü belli bir zaman sonra Ece’de beni umursamadı, aramadı, konuştuğumuzda heyecanını kaybetmişti. Telefon kapanmadan önce “ seni seviyorum” cümlesini hiç kullanmadı bende kullanmadım. Sınavlar bitmeye başladı üzerimde ki okul yükü hafifledi, ama geçirdiğim bu pgibolojik travma/depresyon derslerime hiç yansımadı aksine büyük bir güç kaynağı oldu kafamı daha etkin kullanmama yaradı zaten aldıklarının yanında bir bunu vermişti. Aldığım sonuçlar çok iyiydi normal olmayacak kadar normal olmaması kadar çok iyiydi.