psikoloji içeren bir hikaye

Sabah uyandık hazırlanıp dışarı çıktık kahvaltı yaptık, Ece tam bilmese de Ankara’yı bolca gezdik öğle yemeği yedik Ayşegül’e teşekkür hediyesi aldık biraz alışveriş yapıp akşam 5 gibi eve döndük hemen eşyalarımı topladım Ece ile biraz uzandık odada sarıldık birbirimize içeri geçip Ayşegül’e teşekkür edip hediyesini verdik onunla da biraz sohbet bir şeyler atıştırıp saat 8 gibi Ayşegül ile vedalaşıp evden çıktık. Ece ısrarla benimle birlikte otogara gelmek istedi ama gün içinde annesi ile konuştukları ve artık iyice şüphelenmelere yol açmaması için saat 9 gibi evde olması gerektiğini biliyordum. Büyük ısrarlarım sonucunda Ece’nin inmesi gereken durakta indik Ece’ye vedalardan nefret ettiğimi bunun bir veda olmadığını ve kesinlikle ağlamaması konusunda uyarılarımı yaptım. Zaten 1 ay sonra kurban bayramı tatili nedeniyle yeniden görüşecektik birbirimize sımsıkı sarıldık saçlarının ne teninin kokusunu ciğerlerime kadar çektim uzun-uzun öptük birbirimizi sımsıkı tuttum ellerinden avuçlarının içini öpüp uğurladım Ece’yi. Caddeye çıkıp zorda olsa taksi bulup otogarın yolunu tuttum. Yolculuk zamanı geldi otobüse bindim Ece’ye mesaj attım otobüste sadece Ece’yi düşündüm saat 04.30 gibi istanbul’a vardım kuzenim arabası ile gelip otogardan alıp eve bıraktı bu yolculuğu da böyle tamamladım.