psikoloji içeren bir hikaye

Kendimi yeniden toparladım ve hızlıca aşağı indim gözlerimi o şelaleye dikerek ona doğru yaklaşmaya başladım her görüntü bana o kazayı hatırlatıyordu ama bununla baş etmeliydim. Şelalenin yanına geldim sonra dönüp tesise yolculuk yapan insanlara birkaç özel arabaya ve otobüslere baktım. Ben korkumun üzerine gittikçe o korkular güzel anılara dönüşmeye başladı o gün yaşadığım mutluluğu gördüm, işte oradaydı babam, kucağında kardeşim yanlarında annem hemen arkalarında o çocuk çevreye bakan her şeyi inceleyen heyecanlı ve mutlu olan o çocuk oradaydı. O günün güzel geçen detaylarını hatırladım tesislere geçtiler, yemek seçimi yapıldı masaya oturuldu muhabbet edilmeye başlandı herkes çok mutluydu gözlerinin içi gülüyordu babam o çocuğa soruyordu telefon çekiyor mu diye eğer çekiyorsa istanbul’da kilere haber verecekti, çocuk cebinden babasının Panasonic gd92 telefonunu çıkarıp telefona baktı, “şebeke arıyor” yazısını babasına gösteriyordu. Sonra yemekler geldi yemek yenilmeye sohbet edilmeye başlandı gülücükler havada uçuşuyordu kardeşim yemeğini beğenmemişti yemek istemedi annem ısrarla ona yedirmeye çalışıyordu.

Otobüs muavinin omzumu tutuşu ile irkildim, “sesleniyorum da duymuyorsun hayırdır genç her şey yolunda mı?”

-“Yolunda abi kusura bakma” diyerek gözlerimi kaçırdım ve hızlıca otobüsün yolunu tuttum. Gözlerim yanıyor gibiydi kızarmıştı ateşim çıkmış gibi hissediyordum ama ağlamamıştım, zaten en büyük problemimde bu ağlayamıyorum gözyaşları ile dışarı akıtacağım sıkıntılar hep içime akıyor aktıkça da birikiyor…