yalnız kalınca öğrenilenler

bölüm xyz: dost hayatı

yine aynı günlerden biri.
beraber işten çıktık, bu sefer lokantaya(restoran lan işte. 2 kuru çeeeaak diye bağıran garsonlu bi yer değil fiyakası var aq) gitmedik.
alışveriş yapalım biraz dedi. benim gariban dolabın haline acımış. iyi dedim yapalım.
yaptık alışverişi, benim eve geldik.
ben bişeyler hazırliim dedi. olur dedim.
oturdum tv izliyorum, düzenli hayat neymiş az buçuk gördüm.
hoşuma da gitti aq.
yemek yapmış falan, karının içine ümit usta kaçmış aq.
karnım doyunca aklıma gibişten başka bişey gelmez oldu.
onun karşısında, kendi evinde galatasaray'a galibiyet vermeyen fenerbahçe gibiydim.
yine kaptım 3 puanı.
sabah oldu, bi baktım biri sesleniyo, geç kaldık diyo falan.
noluyoruz aq derken anladım olayı.
hatun bi yere gitmemiş.
o telaşla hazırlandık çıktık evden.
bu bikaç gece böyle devam etti.
sonra bana rahat batmaya başladı.
kız işi ciddiye zütürmek istiyodu, evlilik mevzusu eksilmez oldu zütümün dibinden.
ilk zamanlar param yok nası yapcaz evliliği diye uydurduğum bahaneleri yememeye başladı.
bense bu konu her açılışında, hatundan daha da soğuyodum.
kadın dediğin istanbul gibi olmalıydı nihayetinde,
fethi zor, fatihi tek.

edit: aynı ay içinde, kart ekstresi yüzünden dolabımı satmayı düşündüm.