kevin carter

o fotoğrafı çektiği günü hatırladı. şimdi neredeyse her gece gözünün önüne gelen, kendisine rahat vermeyen o güne gitti bir an. o gün şimdi düşündüğünün binde biri kadar düşünmemişti bile bunları. savaş, ölüm, açlık... bunların hepsi o kadar sıradandı ki. kendini hayvanların arasında gezinen bir doğa adamı gibi görüyordu. onun işi gözlem yapmaktı. fotoğraf çekmek. nasıl ki bir doğa bilimcisi deneklerine müdahalede bulunmazsa, o da aynı şekilde müdahalede bulunmamalıydı deneklerine. fotoğrafı çektiği anda hissettiklerini hatırlamaya çalıştı. karmaşık bir duyguydu bu. ama hissettiği en baskın duygu mutluluktu. böyle güzel bir pozu yakaladığı için mutluydu. evet, en baskın duygu buydu. bir kez daha yatağında kıvrandı carter. uykusu tamamiyle kaçmıştı artık.