psikoloji içeren bir hikaye

Bagajı yerleştirdikten sonra ben başka valizin olup olmadığını sordum yok dedi babası, annesi de “ufak tefek bir şeyler kaldı onları da Ece indiriyor” dedi teşekkür ettiler tam o sırada dış kapının önünde Ece’yi gördüm apartmandan çıkmış kapının önünde şaşkın-şaşkın bize doğru bakıyordu.

Bende babasına doğru bakıp “ben ekmeğimi alayım” diyerek kapıya doğru yürümeye başladım. O ekmek hiç planda yokken çok işime yaradı eve zütürdüğümde yemeyip saklayacağım gibi bir düşünceye girip kendi kendime sırıttım. Ece’ye doğru yaklaştım, benim sırıttığımı görünce o da gülümsedi bir an ona yaklaştıkça gözlerinin kızarıklığını fark ettim her halinden belliydi ağlamıştı bol-bol ama beni görünce hem çok şaşırdı hem de sevindi. iyice yaklaştım önünde durdum,

-“Ece hanım önümden çekilir misiniz? Ekmeğimi alayım”

Şaşkın-şaşkın bakıp kaldı, anlaşılan çekileceği yoktu ben yanına doğru bir hamle yaptım poşetimi kapının kolundan aldım, Ece’de şaşkınlıkla beni izledi.

-“Ağır mı çantan?”

-“Yoo değil”

-“Ver bakalım” dedim ve aldım elinden çantayı hala şaşkın-şaşkın bana bakıyordu.

-“Niye bakıyorsun yürüsene” dedim gülümseyerek

-“Sen nereden çıktın ya?”

-“Sevgilimi uğurlamaya geldim”

-“Ama bizimkilerin yanındaydın ne konuştunuz ?”

-“Hayırlı bir iş konuştuk”

-“Nasıl yani ya?” şaşkın inanmıştı hemen,

-“Şaşkın sevgilim şaka yapıyorum yardım ettim sadece hadi buraya bakacaklar şimdi gidelim biran önce”