psikoloji içeren bir hikaye

Vapurdan inene kadar sarıldık birbirimize hiç konuşmadık sessiz-sessiz oturduk. Ayrılık dolunaylı gecede ayın önüne geçen büyük bir bulut parçası kadar acımasızdı, bizi ışıktan mahrum etti. Bu durum beni gerçekten acayip derecede etkiliyordu, sanki o bulut parçası hayatım boyunca hep o ayın önündeydi Ece ile birlikte kısa bir süre dağılmıştı ama artık yeniden karanlığa dönecektim, bundan nefret edecek ama buna mahkûm yaşayacaktım.

Ece’ bana sarılı bir şekilde mutlu görünmeye çalışıp maskenin ardından ağlayan bir çocuk gibiydi. Biz kıyıya yaklaştıkça Ece gözyaşı dökmeye başladı ama sessiz-sessiz ağlıyordu. inene kadar hiç konuşmadık. Eve dönerken onu biraz neşelendirmek için şakalar yaptım espriler yaptım o da şakadan güldü… Eve yaklaştık artık veda etmenin zamanı geldi.