psikoloji içeren bir hikaye

Eylül ayının ortası saat akşam 10 gibi eve dönüyorum Ece’yi gördüm marketten çıkmış yürüyordu tek başına belki de 8 ay sonra Ece ile karşılaştım aramızda 1 metre mesafe vardı (önceden de gördüğüm oldu, yada o beni görüyordu ama hiç gözlerine bakacak cesaretim olmadı, yanından geçerken kafam hep aşağıdaydı hem ona ettiğim haksızlık hem de duyduğum utanç yüzünden..) göz göze geldik bir an benim onun gözlerine bakacak yüzüm yok ama kalakaldım duyduğum utanç ile o da bana bakıyordu ama gözlerinde hiçbir kızgınlık yoktu içinde ki aşkını hissettim en derinlerde hiç değişmemişti bunu nasıl başarmıştı? hiç mi nefret etmedi benden? için de hiç mi nefret yoktu? bir insan nefret etmeden nasıl yaşaya bilirdi? kalakaldım öyle gözlerinde, hislerinde nefret aradım o an beni en rahatlatacak, kafamı yeniden önüme eğdirecek benim en iyi bildiğim nefret duygusu. Ama gözlerinde ondan eser yoktu...