psikoloji içeren bir hikaye

Avm ye girene kadar elimizi bırakmıyoruz ama hiç konuşmuyoruz içeri girince elimiz ayrılıyor film seçimi ve biletleri alıp 30-25 dk bekledikten sonra içeri geçiyoruz ve bizim filmimiz başlıyor.. yeniden elimi uzatıyorum Toprak’ın eli yeniden avuçlarımda bir daha bırakmamaya kararlıyım film bitene kadar bırakmıyorum filmden çıkarken Toprak’ın suratı biraz değişiyor bir problem mi var diye soruyorum cevap vermiyor dışarıya çıkıyoruz yeniden tutuyorum ellerini dönüyorum ona ama başını yukarı kaldırmıyor, gözlerinin içine bakmak için kafasını yukarı kaldırıyorum, gözlerini yakaladığım anda ellerini yeniden kavrıyorum ve gözlerinin içine bakarak soruyorum,

-“problem ne?”

-“bilmiyorum..” (yine başladık)

-“ ne olur söyle”

-“bu yaptığımız yanlış sende biliyorsun..”

-“biliyorum”

-“o zaman…”

-“Toprak senden bir şey isteyeceğim”

Merakla gözlerime bakıyor,

-“bu gün sadece bu gün bizim olsun mu? Hiçbir şey düşünmeden sorun etmeden ve sonradan bugünü hiç yaşanmadığını varsayarak bu gün bizim olsun, sadece bugünlük benim ol, sadece bugünlük sana olan aşkımı göstermeme fırsat ver sana doya-doya bakayım doya-doya sarılayım, lütfen..”

Hiç bir şey söylemedi, ama gözlerim doldu kabul etmese ağlayacağım beklide,
Ellerimi sımsıkı sıktı hiçbir şey söylemeden, o an öyle bir huzurla doldum ki bunun evet olduğunu anlamıştım yeniden düşünüyorum, Allah’ım diyorum bu dünyanın en güzel anı aşık olduğun kişiden karşılık bulmak..