buraya çektiğimiz en büyük acıyı yazıyoruz

eve 6 ay sonra dönmüştüm.. önce kardeşim eve gelişimin 2. günü evine gitsene dedi.. dedim bu ne diyor.. annem de kavga çıkarcaksan git bi daha da gelme dedi..
en son babam da gecesinde git dedi.. ağlaya ağlaya çıktım geldim tatilde üniversiteye.. bomboş şehir insan yok heryer boş ev arkadaşım da yok oturuyorum öyle yapayalnız bi haftadır..

yol boyunca ağladım mk.. neden böyle oldu bilmiyorum.. zaten yalnız ve sosyal olmayan insanları pek sevmeyen birisiyim..
ne arkadaşım var ne sevgilim ki hiç de olmadı mk doğru düzgün.. kendi içimde kendi kendime yaşarım..
şimdi ailemi de sildim..
elimde birşey yoktu artık eksinin de dibindeyim..

ne tak yiyiceğimi bilmiyorum..
keşke mk 2 sene önceki teşebbüsümde intiharı başarabilseydim..
şimdi hap map iyileştim ama hayat aynı taklukta devam ediyor..