psikoloji içeren bir hikaye

Dersler başlıyor, benim hala fotosentez yapabilme kabiliyetim yok..

En arka sırada oturan arkadaşlarla ara sıra muhabbet ediyoruz, dersler akıp gidiyor sınavlar başlıyor ben yine hiç umursamadan çalışmadan sınavlara giriyorum ama iyi sonuçlar alıyorum. Sınıf öğretmenimiz olan kimya hocası beni hiç sevmiyor sınıfta ki arkadaşlara yada önde oturan başarılı öğrencilere gösterdiği şefkati bana hiç göstermiyor, belki en arkada oturduğum için, belki fazla konuşmadığım için belki de hayata nefretle baktığım için..
ilk dönem neredeyse bütün bağlantımı kesiyorum derslerle hiç alakam yok çok önemli ve çok yoğun sınav dönemi başlıyor ama ben bırak sınava çalışmayı defterleri, kitapları açmıyorum bile ve ilk dönem karnelerini alıyoruz öğrencilik hayatımda boyunca ilk defa onu görüyorum, Nedim bey’den hatıra kalan bir ders ve karnemde onun izini taşıyor kocaman bir sayı; “ 1 ”