psikoloji içeren bir hikaye

Ortaokul ile ilgili bende iz bırakan bir önemli olayda 7. Ve 8. Sınıfta ki fen öğretmeni Nedim bey oldu. Bu adamın gözlerinden de nefret okunuyor, ben çocukluğumda doğaya bitkilere, böceklere çok meraklıydım bu ders de benim merakımı uyandıracak bir ders ama Nedim bey ile hiç anlaşamıyoruz.

O bana nefretle bakıyordu ben de ona aramızda hiçbir olumsuz olay olmamışken, sürekli üzerime geliyor ödev kontrolü olsun derste sorulacak sorular olsun ilk adresi ben oluyorum. Bunu tamamen kasıtlı yapıyor biliyorum gözlerinden okuyorum ama bunu yapmaya devam ediyor, bu dersten ve kendinden nefret etmeme neden olan olaya kadar bu devam ediyor.

Yine bir gün fen dersinde üzerime oynadıktan sonra yaşadığım sinir ile kendimi uzaklaştırıyorum zihin olarak oradan kaçıyorum yeniden huzurdayım rahatlıyorum yine bir nehir kenarındayım, hiç gürültü yok sadece hafif bir rüzgar esintisi hissettiğim sadece huzur. Tam o sırada bana yeniden bir soru yöneltiyor, arkadaşımın koluma dokunması ile kendime geliyorum, soruyu tekrarlıyor;

-“bilmiyorum hocam “

- “ neden bilmiyorsun?” diyerek üsteledi.

- “hiç merak etmedim”

- “ sen hiç merak etme seninle görüşeceğiz.” ve ekliyor,

-“anlaşılan senin baban çok zengin hiçbir kaygın yok.”