psikoloji içeren bir hikaye

Nefret,

…

O günün akşamı evde oturuyorum bir başıma bir karar verdim susacaktım, bir daha hiç konuşmamak üzere susacaktım ama bu neye yarayacaktı? Bununla ne elde edecektim, elde etmeye değer ne kalmıştı? Ya da kaybetmeye değer ne vardı? Ailemi kaybetmiştim, mutluluğumu kaybetmiştim, çocukluğumu kaybetmiştim, mutluluğumun yer aldığı resimleri kaybetmiştim ve artık o resimler benim için sadece hayalden ibaretti belki zamanla o günleri yaşadığıma bile inanmayacaktım...

“Beynim sürekli yanıyordu, karıncalaşıyordu bir türlü normal hissedemiyordum, içimde en derinlerde bir şeyler değişiyordu beynim kaynıyor gibiydi. O anlarda gerçekten çok garip şeyler hissediyordum içimde normal olan şeyler kayboluyor yerine garip şeyler geliyordu. Sanki anestezi olmadan ama hiçbir tepki veremediğim bir ameliyatta gibiyim, kolumun birini kesiyorlar canım çok yanıyor ama sesimi çıkaramıyorum, artık bir kolum yok normal olamayacağım ama ameliyat daha bitmedi kesilen kolumun yerine başka bir şey dikiliyor. Ne dikiyorlar bilmiyorum onu hiç tanımıyorum. O an hissettiklerimi sözlerle ancak bu kadar ifade edebiliyorum. Artık normal hissedemiyordum içimde hiç bilmediğim yeni bazı duygular beliriyordu ama önceden bildiğim ve sevdiğim ya da en azından olduğunu bildiğim duygular artık yoktu. Derinlerdeydi çok derinlerde en derinlerde içimde büyük bir nefret oluşuyordu nefret duygusunu tanıyordum ama o nefretin arkasında yeni bir şeyler vardı hiç tanımıyordum hiç normal hissedemiyordum ama derinlerde çok derinlerde bir şeyler harekete geçmişti o an sadece bunları hissettim.”