ağlamak

hrant canımıza,

bu ülkede yaşamak çok zor hrant abi daha geçen aylarda işten eve dönerken bir kızcağızı telefonda hararetle konuşurken gördüm çocuk lisede okuyormuş ermeni olduğu için almamışlar okula türlü pislik çevirmişler o da dert yanıyordu karşısındakine... dertlerimiz kendini dinletmek için yanıyor abicim. o kadar yorgunum ki bu çocukların da mı yüzü gülmeyecek ayrımdan, ayrılıklardan paylarına düşen koca bir adaletsizlik zinciri mi olacak paylarındaki? belki senin gibi katletmeye değer bulmayacaklar ama onları da dirhem dirhem sindirmek niyetleri ağlıyorum çünkü zor her şeyi herkesi anlayıp tüm yanlışlara gözünü açıp tüm bunalımlara bu kadar çaresizken rest çekmek...

güçlü olmak öyle bir şey değil insanlar gücü kapitalizmle ya da doğayla açıklamakta biz onlardan olamadık ya işte güç kalpte be abim kalbinin ağırlığınca varsın zaten onlar da içten içe bunu bildiklerinden kalbini durdurmadılar mı senin artık olmayan gözlerinden gözlerimdeki capcanlı yaşlarla öperim.

sevgiyle...