hayatta kalmalı hikaye anlatıyorum

Sokağa bir göz attım. Değişik bir şeyler vardı. Sokakta sadece iki araç vardı. Kaldırıma çıkarken bile zorlandıran sokak bu sefer boştu. Dikkatimi çekse de pek umursamadım. Her zaman ki gibi, çalıştığım pizzacının motorunu, oturduğum apartmanın önüne park ettim. Yorgun adımlarla merdiven basamaklarını tek tek çıktım. Anahtarlarımı çıkarttım ve kapıyı açtım. Ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdim, kendimi televizyonun tam karşısındaki koltuğa attım. Televizyonu açtım ve telefonumu sessize aldım. Bu gece rahatsız edilmek istemiyorum. Televizyonu açtım, kafamı yastığa yasladım. Birkaç kanala göz attıktan sonra bir haber kanalına denk geldim. Bir şeylerden bahsediyordu kadın… Gözlerime hakim olamıyorum… Hastalık mı? Neden bahsediyordu? Ne hastalığı?
Gözüme vuran güneş ışığı uyandırdı. Etrafıma baktım. Koltukta uyuya kalmışım. Gözlerimi iyice açtım ve doğruldum. Telefonu elime aldım. 9 cevapsız arama 8 mesaj vardı. Bu da neydi böyle? Hepsi en yakın arkadaşım Fuat’tan gelmişti. Hemen mesajlara girdim ve hepsinin konusu nerede olduğum ve neden cevap vermediğimdi. Bir mesaj ise çok uzundu. Şöyle yazıyordu “Bak neredeysen, ne yapıyorsan bu mesajı gördüğün an bana ulaş. Çok zor mesaj yazıyorum. Etraf cehenneme dönerken sen neredesin! SAAT 23:00’DA KARAKOLUN ORADA OLMAN LAZIM! LÜTFEN GÖRDÜĞÜN AN ULAŞ!”. Buda neydi böyle? Hemen bir mesaj attım ancak gönderilemedi bildirimini aldım. Aramaya çalışacaktım ancak telefonun çekmediğini fark ettim. Meraklanıyordum. Bu sırada gözüme televizyon takıldı. Televizyonun da çalışmadığını fark ettim. Ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Balkona açılan salon kapısından dışarı çıktım. Bir grup insan. Ancak biraz değişikler. Neden böyle yürüyorlar? Yoksa? Hayır! Ya bu bir şakaydı ya da lanet bir zombi filminin içine girmiştim… Filmlerde, dizilerde gördüklerim şuan önümdeydi. Ve bu maalesef gerçek gibi görünüyor.