hayatımı anlatıyorum amk gelin

8 kardeşin en küçüğüyüm. En küçük olmak çok iyi gözüksede, değildi amk işte. Zten böyle başladı herşey. Ben henüz 13 yaşındayken babamı kaybettim. Annemi ise 15 yaşında. Daha doğru dürüst tanıyamadan onları beni bırakıp öteki dünyaya göç ettiler. Ben büyük abimde kalıyordum vefatlarında sonra, üyük abim ise içkicinin tekiydi her gün gelip beni eve döverdi. Tabi diğer abimler birşey yapamazdı. Geceleri normal yatamazdım, dövmemesi için yüzüstü yatmaya alışmıştım. Hayata ilk başlangıç ilk okuldu belkide, sadece hayatım boyunca 1. sınıfta beni ziyarete geldiler ondan sonra kimse gelmedi. Ssanki küçüklüğümden belliydi hayatın dramasını çekeceğim ve üstüme yüklenen ağır yüklerle bi başıma yürüyeceğim. En küçük olmak demek senden büyüklerinin yaptığı hataları görüp yapmamaktı. insan annesiz babasız kalınca tutunacak bir dal arıyor. En basiti bir sevgili içini dökebileceğin bir sevgili.. Küçükken kalbim delikti tedavi ve ilaçlarla iyileştirildi. Sonrasında açılan oyuklar ise cabası, sevgili aldatmaları aldanışlar hüzünler ve ihtirasla gelen kederler..