yanlışlıkla kuzenimi siktim pişman değilim

gözümü açtığımda bembeyaz kıyafetler içerisinde bembeyaz bir odadaydım.oda bombaoştu ne bir pencere ne bir kapı vardı. kollarımı hareket ettirmeyi denedim başaramadım. bağırmaya çalıştım haykırmak istedim yapamadım. sanki varlıkla yokluk benim için aynı şeydi. dışarıdan bazı sesler duyuyodum fakat cevap veremiyodum. hiç umut yok, seliha hanım bi karar vermeniz gerek hastanın fişini çekelim mi.olmaz o benim oğlum o ölmedikçe umut var o benim denizim yavrum, ağlıyodum ama aslında ağlamıyodum gözümden süzülen yaş yüreğimin derinliklerinden geliyodu. dayım tutuklanmış duyguyu deli hastanesine kapatmışlardı. yengem ise acısından hayata gözlerini yummuştu. olaylar etrafımdaydı ama ben ise hem ana karakter hem figürandım, zihnimin koridorları benim yeni yuvamdı artık...

12.01.14

Yaman