başkalarnın zavallılığına bakıp şükretmek

bu başlık nasıl açılmaz anlam vermek zor;

ne demiş dostoyevski: Başkalarının zavallılığına bakıp kendi haline şükredenlerden tiksiniyorum.

içine düşmediği bataktan, yakalanmadığı hastalıktan, atlatamadığı badireden, gark olmadığı acılardan, ağrılardan sancılardan dolayı şükreden, şükredilmesini bekleyen insanlar var.

çocukken duymaya başladığımız onu bulamayanlar da varla atılıyor bu bakış açısının temelleri sanırım. tabaktaki yemek bitmeyince, afrikalı şiş karınlı, kemikleri sayılan çocukların anlatılması ile. benim tabağımdaki yemeğimi bitirmem o çocuğa herhangi bir katkı sağlayacak mı? nimeti zayi etmemek tamam, sahip olduklarının farkında olmak tamam da, afrikada çocuklar açlıktan ölüyor diye iki lokma daha yedirmeye çalışmak, o çocuğun zavallılığının ve çaresizliğinin üzerinden takdim ve teşekkür neden.

kocası aldatan bir kadın, en azından üst kattaki kadının kocası gibi dövmüyor, aldatıyor maldatıyor ama yüzüm gözüm eminanım gibi mosmor değil çok şükür diyor, diyebiliyor. gidip ağzını burnunu dağıtmadığı için kocasına teşekkür etse ya?

bu olaya özet olmaz ama;

özet: kronik bir hastalığın var ve yatağa mahkum hasta bir tanıdığının üzerinden yaratan'a teşekkürlerini mi sunuyorsun? çok garip.

çok şükür onlar gibi olmadık, az öldük değil mi?