0
eniştem beni odama yolladı biraz sonra teyzemle geldiler yanıma. öz ailem beni verdiğinde eniştem sürekli almanya'da olduğundan nüfusuna geçirememişlerdi, pek fırsat olmamıştı. bana teyzem bakıyordu, ama resmiyette hala öz babamın üzerine kayıtlı idim. eniştem başladı konuşmaya, sen bizim oğlumuz oldun seni evladımızdan öte saydık. şimdi ben teyzeni de alıp almanya'ya dönüyorum, ordaki işlemleri halledip seni de yanımıza aldıracağız, ama bu vakte kadar yatılı okulda okuyacaksın. babanla konuştum kabul etti. 1 yıla kalmaz seni de yanımıza alıp, almanya'da yaşayacağız bundan sonra dedi. midem bulandı, kusacak gibi oldum. gözlerim karardı, ağladım ağladım böğüre böğüre ağladım teyzem bana sarılıp teselli etmeye çalıştı. teyzemle birlikte gelelim dedim ağlamaklı o anda ikinci şokumu yaşadım. eniştem bu serzenişime "teyzen hamile!" burada tek başına yapamaz, çocuğun düşme riski varmış sürekli gözlem altında tutulması gerekiyor, dedi. artık hiçbir lafını duymuyordum böğüre böğüre ağladım. sonra odamdan çıkıp kaçtım. sokağa attım kendimi, ıssız bir yere gidip uzun uzun ağladım hem de düşündüm gerçekten beni de yanlarına aldırırlar mıydı? bu arada aklıma bir kurt düştü teyzem hamileydi ve kaç yıldır çocukları olmuyordu eniştemle, yoksa o çocuk benim miydi. içime inanılmaz bir sıcaklık girdi. kalbim hem ağrıyor hem yanıyordu, ölecekmişim gibi hissettim o an. teyzem karnında çocuğumu taşıyordu, benden alıp koparacaktı hem çocuğumu hem kendisini.
