sönük hayatımın pek sönük hikayesi beyler

biraz sonra teyzem odamın kapısını açıp yanıma geldi, oturdu. yüzüne çok ciddi bir ifade takınmıştı. gözüm memelerine gitti bir an, fark etti baktığımı, ama görmemezlikten geldi, yüzündeki ifade hala aynı ciddiyetini koruyordu ve başladı konuşmaya. ona bu ciddi ses tonu hiç yakışmıyordu, ilk kez bu kadar ciddi gördüm teyzemi, neşeli bir insandı özünde. konuşmaya başlamasıyla kulağıma uğultu çöktü söylediklerini anlıyordum ama net bir şekilde duyamıyordum. bana, yaptığımız çok yanlış olduğunu, annem sayıldığını, şeytana uyduğunu, uyduğumuzu, eniştemin duysa ne tepki vereceğini anlatıyordu. her harfi bıçak gibi saplanıyordu kalbime. zehirleniyordum, konuştukça; gözüm kararıyor başım dönüyordu. gözlerimi tavana diktim tekrar o konuşuyor ben tavanda o geceyi canlandırıyordum. bir daha yanıma gelme, ışığı aç uyu ama yanıma gelme dediğini duydum en son. istemsiz başımı salladım, gitti. güzel hülyalarım kabusa dönmüştü. kadınım elimden gitmişti, ama hala tekrar olabileceğinin umudu vardı içimde. şeytanın tekrar onu yoklamasını bekleyecektim. bu kadar kolay bitemezdi, bitmemeliydi.