nefesiyle sevişen adamın köşkü

Adam her sabah işine giderken bozacı dükkanının önünde karşılaştığı dilenci kızı gördü yine, yanına çömeldi ve çantasından biraz sıcak kestane çıkarıp kıza ikram etti.. Kız teşekkür edip nazikçe geri çevirdi bu teklifi, biraz da şaşkındı.. Adam anlayışla karşılayıp paketi çantasına geri koydu ve kızla konuşmaya başladı:

+Üşüyor musun?
-Biraz..
+Yalnızlık..Öldürülmüyor değil mi? Benim harika bir evde yaşamam ve senin bu soğukta oturman hiçbir şey değiştirmiyor, yalnızsan her zaman üşürsün, ben de senin gibi yalnızım..Bir ailen yok mu?
-Onlar öldü..
+Ah çok özür dilerim.. Peki arkadaşın?
-Aşağıdaki sokakta var, onlar da dileniyor..
+Onlar da olmasa ne yapardın kim bilir..
-Onlara güvenmiyorum..
+Güvendiğin biri var mı?
-Güvendiğim insan sayısı parmaklarımla sayabileceğim kadar az..
+Neden?
-Çünkü insanlar artık güveni silah olarak kullanıyor, bir şeylerini çalmak için..
+Ne gibi şeyleri?
-Kıyafetini, paranı, kalbini..
+Peki kim onlar?
-Kimse..
+Ama nasıl olur? Az önce parmaklarınla sayabileceğin kadar az olduğunu söylemiştin?
-Benim parmaklarım yok ki..