1. 26.
    0
    hiç bir pişmanlık duymadım giderken ne annemin gözyaşıydı umrumda olan nede babamın benim böyle bir evladım yok feryadıydı.
    kapıyı çektim ve çıktım yüzümde tebessüm, bu eve zengin döneceğim hayaliyle çıktım yola.
    otobüsteki teyzeler yavrum hangi bölümde okuyorsun dedikçe yalanlar uydurdum, her yalan uydurduğumda biraz daha gülümsedim.
    stajda beraber çalıştığım bir abi referans olacaktı bana gülünç, sen kime güveniyorsun be dün ki çocuk. 4 ay tanıdığın insan seni evine alacakta hiç mi bişey beklemeyecek?
    neden güveniyorsun herkese? neden ulaşamayacağın menzillere atılıyorsun?
    umrumda değildi hiç birşey o anki hayal o kadar tatlıydı ki gerçeği örtüyordu, gerçeği düşünecek en ufak bilincim kalmamıştı.
    hayaller gibecekti beni, herkeste olduğu gibi.
    ···
   tümünü göster