sönük hayatımın pek sönük hikayesi beyler

anlayacağınız pek hatıram yok çocukluğa dair. öğrenim hayatım başladıktan sonra işlerin değişeceğini düşündüm neticede artık teyzemle yaşıyordum. ancak okulda da abilerim rahat bırakmıyordu beni. arkadaşlarımın içinde sürekli hakaret aşağılamalar ve tartaklamalar. . kıskançlık bürümüştü ikisinin de içini. sınıf arkadaşlarım hatta bütün okul acınası gözlerle bakıyorlardı bana. sağ olsun sınıf öğretmenimiz ayser hanım da pek esirgemezdi hakaret ve tartaklamalarını. gerçi onun öfkesi kocasındadı. kocası evde onu dövüyor o da sinirini ekseri benden çıkarıyordu. bütün bunları teyzeme açamıyordum. yaramazlık yaptığımı huysuz bir çocuk olduğumu düşünüp beni eski aileme verebilirdi yani ben öyle düşünüyordum. öz ailem en büyük korkum idi, teyzemle yaşamaya başladıktan sonra. ilkokulda arkadaş sayımda artış oldu 2 arkadaşım vardı ve onlar da sadece arkadaştı. ilkokul dönemin ait de hatırladığım pek hatıra yok. tembel bir öğrenciydim, ama teyzem beni hiç tembel bulmaz aksine zeki olduğumu söylerdi hep. herhangi bir yeteneğim de yok idi. tanrı beni sade yaratmıştı, kahve misali. ha sahi aşk hayatımdan bahsetmedim. benim için tek bir kadın vardı. o da teyzem, teyzeme aşıktım ben. başka bir kızı düşünmek ona ihanet olurdu.