beyler ben çok yalnızım lan aslında

sizi sıkmamak için yılmaz özdil gibi yazacağım. her ne kadar hikayem uzun olsa da çok yüzeysel anlatacağım.

öncelikler beyler dünyada görebileceğiniz ağır sosyal fobi hastasıyım.

hastalık kendimi bildim bileli peşimde. ailemin de bana yaptığı ipnelikler sayesinde de git gide bu hastalık kronikleşti.

özel okullarda okudum hep. yabancı kültürle türk faşizmi arasında kalmış ezik saçma okullardı bunlar hep.

..

okullarda hastalığımı ilerletti. oradaki tipler kim kimi gibti kim kimi yaladı diye sabahtan akşama dedikodusunu yapan andavallardı.

inanılmaz bir gruplaşma vardı ve eğer erkekseniz ve sosyal olarak var olabilmek istiyorsanız mutlaka bin,

kız iseniz mutlaka kaşar olmanız gerekiyordu.

..

aradan kendime 1 tane arkadaş buldum. bu hayatımdaki tek arkadaşımdı.

çok zorlandım iletişimde çünkü ailemin öküzlüğü ve toplumun kapitalist ruhu benim daha önce arkadaş edinmeme izin vermemişti.

o adamla epey takıldım. içtik sıçtık zerre eğlenmedim o ayrı. ağır alkol bağımlısı olduğumu da burada belirteyim.

..

çevreme baktığımda herkes maksimum derecede sosyaldi. adamlar 100 kişiyle ev kiralayıp partiler veriyorlardı mekan kapattırıyorlardı hotellerde kalıyorlardı.

işin garibi herkesin okul dışındaki arkadaşları çok çok fazlaydı. hiç aklım ermezdi buna. zira ben hayatımda okuduğum okul dışında birini tanımadım.

bunun bir spor yapmam dersaneye gitmemin büyük bir etkisi vardı tabii.

..

sınıfta ve okul genelinde herkes birbirine ballandıra ballandıra kendisinin nasıl popüler olduğunu anlatıp kanıtlıyordu. dedikodular büyük araçtı.

ben ise hep acıyla dinledim bunları. işin kötüsü o arkadaşım dediğim adam da böyleydi. okul içinde değil ama okul dışında inanılmaz büyüklükte bir çevresi vardı.

adam hergün birşeyler yapıyor hergün bir aksiyon yaşıyordu tıpkı okuldaki diğer tipler gibi. ben ise hayatı dışardan seyrediyordum sadece.

..

ben haftada 1 gün 1 saat 1 arkadaşımla 1 yere gidip içtiğimde "ohhh dıbına koyim şükür büyük gelişme kaydettim, popiyim, eğlendim ohhh" diyordum

öyle değildi lan olay.

diğer tiplerin neler yaptığını kaç tane arkadaşı olduğunu görseniz vay amk derdiniz.

..

üniye geçtim ve bu duygu yüzünden hiç hayatımı yaşamamış gibi hissediyorum. lisedeki gibi olmasa da dışlanmışım.

hep vicdan azabı olarak kalbimde lise ve ilkokul ortaokul yılları.

bom tak boş inanılmaz acılı yannan kürek yıllar.

sosyal fobim ise beni boğmaya tam gaz devam ediyor hala.

git gide saplanıyorum evrenin en karanlıklarına.

...

bu yazıyı dertleşip tavsiye almak için yazdım. en azından bu içimdeki vicdan azabının geçmesi bile birşey.