yedi yaşındasın

annem geldi aklıma oğlum ya.
yoruldum anasını satayım.
herkes debelenirken yokluğunun sızısıyla,
ağlarken anıları hatırladıklarında,
ben '' güçlü, umursamaz, şımarık bin'i oynamaktan yoruldum.

şey gibi böyle,
sanki bir şeyler almış da gitmiş gibi benden.
yani o gittikten sonra eskisi gibi gelmiyor hiç bir şey.
hayatım sanki benim değilmiş gibi.
bedenim benim değilmiş gibi,
çevremdeki insanlar sanki yabancı gibi,
bu şehir, her sokağıyla, her rüzgarıyla ve düşen her yaprağıyla tek tek yabancı gibi.
deliriyorum belki de, ne bileyim.
hissettiğim ama tam olarak açıklayamadığım tek his onun ölümünden sonra;
sanki ben daha önce farklı bir hayata ve bedene sahiptim, ruhumu alıp bu bedene hapsettiler, bu hayat senin deyip yaşamaya mahkum ettiler.
çok yabancı hissediyorum hayatıma.
her neyse, içimi döktüğüm için pişmanım.
zaten tüm satırları toplasan adam gibi bir cümle dahi çıkmaz.
ne yaşamayı becerebiliyorum, ne anlatmayı.

ha şimdi özet ister millet,
özet: gibtirin gidin uyuyun.