daha da delikanlılık yapmam amk

kaybolduğum yolda durmadan ilerliyordum. kafam genelde güzel olduğundan hiçbir şey önemli gelmiyordu. sınıftaki erkeklerle aram oldukça iyiydi. derslerde hep binlik yapmam, devamlı etrafımdakileri güldürmemden dolayı ister istemez insanların dikkatini çekiyordum. bazıları benle kontak kurmaya çalışıyordu ama hiçbiri umrumda değildi. bu olayların bana kazandırdığı en önemli şey yanımda olmasını istediğim insanları seçebiliyordum. hani öyle laf olsun diye kimseyle gidip arkadaşlık yapmıyordum. sınıfı gözlemleyip kimlerle arkadaş olabileceğimi seçebiliyordum. sınıfta gerçekten arkadaşım diyebileceğim 2 kız vardı ve benim için yeterliydi. zaten o kevaşe de o 2 arkadaşımı sürekli uyarıyor ve benle takılmamaları konusunda ahkam kesiyordu. toplum için örnek bir vatandaş değildim ve bu yüzden olanları hala giblemiyordum. gitmek isteyeni anlayabilirdim, sonuçta ben ötekileştirilmiş biriydim. daha sonra sınıftan 3. bir kızla muhabbet etmeye başladık. sınıfımıza sonradan dahil olan bu kızda sınıftaki kimseyi gerçek manada takmıyordu. bu dikkatimi çekmişti ama herhangi bir şekilde yakınlık kurma isteği uyanmadı. bu kızlada 1 hafta takıldıktan sonra o kevaşe birden bu kızla muhabbet kurmaya çalıştı. onuda bana karşı sürekli uyarıyor, uzak durmam gerektiğini söylüyordu. ben yine sessiz kaldım bu kız biraz daha fırlama olduğu için onun da hayatını kaydırma olasılığım yüksekti. bu yüzden bi yanım çekip gitmesini bi yanım ise kalmasını istiyordu. kararı ona bırakmıştım.