beyler metrobüste geçmişe gittim çok ilginç

az sonra turuncumsu bulutlar geçti ve ufak tefek şehir ışıklarını görüyordum ama her şey gökyüzünden tutun gördüğüm en ufak nokta ateş turuncusuydu. sarhoşladım ve kendimi tamamen bıraktım, aklımda hayatımın en önemli anları yankılanmaya başladı. "itü demek ha! bravo oğlum gurur duyuyorum seninle.!" "you are not a fast server but the business is fast so we need to make this decision. sorry." "you are always doing this chris!" "senden nefret ediyorum!" "(babamın ağlama sesi)" "(annemin ağlama sesi)" "the new world order!" bunlara benzer birçok şey duydum ki hikayenin ilerisinde ilgili kısımlarda duyduklarımı yine hatırlatacağım. sürekli bu seslerle ve turuncu alevi bir atmosferde yere doğru müthiş bir hızla ama öyle böyle değil, kaburgamın ve yüzümün çekildiğini kanımın vücudumdan adeta çekildiğini hissettim hem korku hem de fiziksel olarak ve müthiş bir hızla yere çarptım.