bu başlık da benim olsun mu lan

yazdığım şu partı da atıyorum, duşa girmem lazım sonra da çıkıcam evden akşam devam ederiz beyler..

Demiştim manik depresif hastasıyım o zamanlar, duygu değişimleri çok çabuk oluyo. Az önce sahneden inerkenki duygularımla şimdiki duygularım arasında uçurumlar var. Uçurum... kafamda kuruyorum otobüste giderken, “buraya kadarmış babam artık ne dediyse oç kız benden ayrılmayı düşünüyo. E şimdi ben napıcam onsuz? Neye tutunucam, yaşamak için amacım ne olacak?” beyler depresyondaki insanların suçluluk duygusu çok yoğun olur, en saçma şeylerde bile kendilerini suçlarlar bi şekilde sonra üzülüp yaşamayı hak etmediklerini düşünürler, beyinlerdeki hormonlar etkilendiği için böyle oluyo. Bunu bildiğim için ve az da olsa cerenin mimiklerinden duygularını çözebildiğim için cerenin suçlu hissettiğini anlamıştım. Otobüsten inince, sordum neden suçlu hissediyosun diye, anladığım için biraz şaşırdı sonra da “Burak, senin rahatsızlığın benimle görüşmeye başladığın zamanlara denk geliyo, bence sebebi benim, bi de baban ‘eskiden biz yemeklerimizi birlikte yerdik’ dedi, benim yüzümden hayatın mahvoluyo, belki de görüşmememiz lazım senin iyiliğin için”